Wojaże po Polsce

Właśnie wróciłam z wojaży po Polsce – było wspaniale, już dawno nie miałam tak udanego urlopu.  Zrobiliśmy samochodem ponad 2400 km w przeciągu dwóch tygodni, ja cały czas prowadziłam, ale w żadnym momencie nie odczułam pośpiechu ani presji, więc komfortowo.  Robiliśmy po 250 – 300 km dziennie, z czterema dwudniowymi postojami na południu Polski u rodziny i przyjaciół, i było fantastycznie!

Chyba po Tacie, który miał trochę cygańską naturę (chociaż nie wiadomo skąd),  często napadała mnie chęć ruszenia „w Polskę”, tak wsiąść w samochód i jechać bezcelowo, byle daleko, ale z różnych powodów nie było mi dane spełnić tej zachcianki aż do tej właśnie wycieczki.

Ostatnim razem pokonywałam taką długą trasę przez Polskę 21 lat temu, podczas wyprawy z Mamą, siostrą i mężem do Austrii. Od tego czasu zmieniło się wiele: po pierwsze, drogi zrobiły się dużo bardziej przejezdne; po drugie, wsie wypiękniały – wzdłuż głównych dróg, i tych czerwonych i tych żółtych na mapie, wszystkie domy są wyremontowane, pomalowane i otoczone zadbanymi ogródkami; po trzecie, narosło pełno hoteli, zajazdów, itp., gdzie można się zatrzymać na noc czy na obiad i dobrze zjeść i wypić. Jednak jedno się nie zmieniło: nadal wzdłuż szos napotyka się pijaczków bożych, takich co to mają problemy z trzymaniem kursu. Również napotyka się panienki pracujące, ale to już chyba nowszy wynalazek.

Nie jestem całkiem pewna, czy to „wypięknienie” wsi nie zaszkodziło specyficznemu polskiemu klimatowi:  kury już nie przebiegają szosy na widok zbliżającego się samochodu, bo ich po prostu nie ma, albo są ukryte za domem; starcy już nie siedzą na ławkach przed domami, obserwując przesuwające się przed ich oczami życie; wiejskie dzieciaki już nie gonią każdego samochodu, śmiejąc się i klaszcząc w ręce.

Konstatuję, że Polska się bardzo zmieniła.  Podróż dostarczyła mi wiele wrażeń i na pewno jeszcze o nich napiszę, ale na dziś starczy.