Znowu nie mam czasu pisać! Co to za emerytura, kiedy nie można się samemu dogonić!
Właśnie pracuję nad korektą książki mojego męża (po angielsku), którą niedawno opublikował jako e-book, nieco przedwcześnie, bo przed korektą. Mimo, że temat książki jest mi obojętny (polityka i Jan Paweł II), to czytam ją z zainteresowaniem, równocześnie korygując błędy gramatyczne i stylistyczne oraz zaznaczając miejsca, których nie rozumiem – albo dlatego, że są niejasno wyrażone, albo dlatego, że nie jestem obeznana w temacie. Robię to dlatego, że mój angielski jest bardziej „uczony” niż jego, mimo, że on jest rodowitym Anglikiem, a ja po prostu zdolną lingwistką.
Równocześnie mam własną pracę, która akurat w ten weekend wymaga mojej kompletnej uwagi, więc będzie przerwa w pracy nad książką.
Subskrybuj:
Komentarze do posta (Atom)
Wizyta
Dzisiaj na rogu mojej ulicy pojawił się Pan Premier, aby złożyć bukiet kwiatów pod tablicą upamiętniającą "Profesora Lecha Kaczyńskie...
-
Poniższy tekst przygotowałam w maju 2017 roku, jest 2. częścią wpisu z 09.05.2017. Popołudniowa drzemka to fajna sprawa, tam w Neapolu mie... -
Dzisiaj na rogu mojej ulicy pojawił się Pan Premier, aby złożyć bukiet kwiatów pod tablicą upamiętniającą "Profesora Lecha Kaczyńskie...
-
Kilka dni temu minął miesiąc od nastania Kropki. Ciekawe, co z tego wyrośnie. Na razie ostre włosy na pysku coraz bardziej się stroszą, ale...
Być tak zajętym na emeryturze to prawdziwe szczęście.
OdpowiedzUsuńPrzynajmniej ja tak to sobie wyobrażam
Pozdrawiam
Masz absolutną rację. Bezczynność wpędza mnie w depresję, ale niekoniecznie muszę mieć aż tyle roboty, żeby tracić zdrowie przez stres.
OdpowiedzUsuńTaka emerytura to moje marzenie. Inaczej można by zgnuśnieć. :)
OdpowiedzUsuńCóż, Twoje życie jest potwierdzeniem faktu, że człowiek inteligentny nigdy się nie nudzi :)
OdpowiedzUsuńDla intelektu nie istnieje czas emerytalny - moja kochana babcia (umarła przed dziewięćdziesiątką) kilkanaście ostatnich lat życia (wtedy już prawie nie mogła chodzić) spędziła wśród stosów książek, nie dosypiając " Bo powieść była taka ciekawa i zostało tylko kilkadziesiąt kartek" :)
Dla niej doba ciągle miała za mało godzin, ciągle była jakaś kolejna powieść, list do napisania, rozmowa i znowu powieść :) Ciało nosiło ślady długiego i trudnego życia ( I i II wojna światowa), umysł zaś miała młody i prężny, uwielbiałam z nią rozmawiać :)
Minęło 20 lat od jej śmierci, a ja ciągle za nią strasznie tęsknię, a gdy czytam wyjątkowo ciekawą powieść to uśmiecham się do mojej babci, pewnie podgląda zza mojego ramienia, nie jest w stanie oprzeć się urokowi książki :) :)
Fajna babcia! Obie moje były troszkę niesprawne umysłowo pod koniec życia.. Więc właśnie sią zastanawiam, czy wobec tego mnie to też czeka?
OdpowiedzUsuńBałam się nudy na emeryturze, a tu nic podobnego.Zajęć mam tyle, że czasu nie starcza.ula
OdpowiedzUsuńWitam, Ulu! A co to za zajęcia?
OdpowiedzUsuń